De verstoten zwaan
Enkele maanden geleden liep ik met mijn hond te wandelen in mijn wijk. Het was vroeg in de ochtend de zon was net wakker(ik ook) en ineens hoorde ik een hartverscheurend geluid. Het geluid ging werkelijk door merg en been. Het raakte mij in mijn buik en het gevoel was heel intens. Ik keek rond waar het voor mij onbekende geluid vandaan kwam en ik hoorde het nogmaals.
Zeker vijfmaal “huilde “ een witte jonge zwaan, de zwaan was alleen.
Enkele dagen eerder was deze zwaan nog samen met in totaal zes broers en zussen en de beide ouders. Al maanden mochten we als buurt genieten van de broedtijd, het uitkomen van de eieren en het opgroeien van de zwaantjes. Door mijn meer dagelijkse wandeling met de hond is dat een mooie ervaring en horen ze bij de omgeving waar ik woon.
Maar deze ervaring, dit intense geluid riep iets heftigs op in mij. Het gevoel om verstoten te worden, buitengesloten, het gevoel niet meer mee mogen doen. Het riep bij mij op het gevoel van oneerlijkheid, wat de inpuls gaf tot actie, er iets mee te doen, maar ja wat dan, wat kon ik doen? Natuurlijk kan ik het natuurlijk proces van de zwanen niet verstoren , of veranderen maar wat er daadwerkelijk bij mij van binnen gebeurde vertaalde ik naar het menselijke gevoel er niet bij te mogen horen.
Want in onze mensenwereld is uitsluiting helaas nog steeds orde van de dag. Soms niet zo duidelijk als bij de zwanen, soms ook wel en soms zelfs nog erger.
Zoals ik naar de wereld kijk is iedereen verschillend en uniek en zijn we allen gelijkwaardig. Ben ik blij met een diverse en gekleurde samenleving, ik hou ervan. Tolerantie past daar niet bij. Mogelijk werd de zwaan een tijd getolereerd door het gezin totdat hij werd verlaten, verstoten. Want tolereren staat in geen enkel geval gelijk aan gelijkwaardigheid, het zegt iets over een verschil in waarde “je meer voelen” dan de ander.
Het geluid van de verstoten zwaan maar vooral het gevoel wat dit geluid opriep heeft veel indruk gemaakt. Het gaat diep en dat zegt gelijk iets over mij, over mijn ervaring maar ook de ervaring van mijn (tot slaaf gemaakte)voorouders die ik met mij meedraag. Dat helpt mij om te kunnen voelen dat uitsluiting, ongelijkwaardigheid niet kan en mag, te beseffen hoe het voelt, en hoe diep dat gaat.
Wellicht draagt het beschrijven van deze ervaring iets bij om bewuster met elkaar om te gaan met in gedachten de schreeuw van de verstoten zwaan.
Iedere keer opnieuw jezelf te realiseren dat ook al verschillen we van elkaar in uiterlijk, gedrag, wijze van communiceren of op welke wijze dan ook, dat daar ruimte voor is en kan zijn. Wees nieuwsgierig naar de ander zoek het contact met elkaar op en stel vragen als die er zijn.
Ont-moet elkaar dan komt de verbinding als vanzelf tot stand.
De ouders zijn weer teruggekeerd en de verstoten zwaan is weg. Op dit moment zijn ze druk met het bouwen van een nieuw nest.
