Denk jij zwart/wit?
Ik las deze week het bericht over Kerwin Duinmeijer via AT5.
Het was afgelopen maandag 35 jaar geleden dat hij werd vermoord. Deze moord wordt jaarlijks nog herdacht maar wat opvalt is dat er steeds minder mensen aanwezig zijn. Dat er steeds minder mensen een beeld hebben bij Kerwin Duinmeijer.
Deze racistische en zinloze moord gebeurde toen ik elf jaar oud was en staat mij nog steeds zeer helder voor de geest.
Wat mij vooral is bijgebleven is mijn onbegrip van de situatie, ik kon niet bedenken hoe een mens zo tegenover een ander mens kon staan. Hoe iemand zo kon oordelen en vervolgens handelen op basis van slechts uiterlijke kenmerken, in dit geval zijn huidskleur. Ik werd er letterlijk misselijk, ziek van, dat is wat ik mij herinner.
Mijn dochter is 9 jaar oud en hoorde onlangs het liedje van Zwart wit Frank Boeijen op mijn mobiel via mijn afspeellijst. Aan de hand van de tekst van Frank Boeijen stelde ze me vragen en wat me opviel was dat 35 jaar later er eigenlijk niets is veranderd. Haar reactie was eender als die van mij, ongeloof, onbegrip.
Ik had haar graag gezegd “dat was toen maar tegenwoordig, lieverd, komt dit niet meer voor hoor”. Maar dat kon ik niet want dat is niet zo.
Wat zegt dat nu eigenlijk dacht ik bij mezelf? Wat hebben wij geleerd in die 35 jaar? De cijfers van het antidiscriminatiebureau laten zien dat in 2017 392 slachtoffers aan de bel trokken bij het Meldpunt Discriminatie Regio Amsterdam (MDRA), terwijl dat in 2016 314 slachtoffers waren zo'n 25 procent minder. Dat is een indicator maar natuurlijk niet alles zeggend. Een ingewikkelde vraag om zo te beantwoorden omdat dit vraagt om meer data om te onderzoeken. En wat is daadwerkelijk “slechter”, “beter” dan 35 jaar geleden of wat is er daadwerkelijk niets veranderd? Wat wil ik dan exact meten en weten?
Wat ik wel weet en waar ik wel wat mee kan is vandaag en het nu. Ook kleine stapjes gaan vooruit en die kunnen we zelf zetten. Wat kan ik of wat kunnen we nu doen om morgen beter te maken?
Volgens mij begint dat bij bewust worden, met elkaar in gesprek gaan en echt naar elkaar luisteren.Voelen, ervaren dat we allema
al mensen zijn, allemaal uniek, verschillend.
De wijze waarop we van elkaar verschillen loopt uiteen en dat maakt het juist (voor mij)zo boeiend. Boeiend om iedere keer weer te onderzoeken wie die persoon daadwerkelijk is en vooral waar je overeenkomsten kunt vinden zodat je makkelijker verbindt. Want er zijn tussen mensen altijd overeenkomsten, hoe groot de verschillen ook lijken.
Ik hoop dat mijn dochter over 25 jaar kan zeggen tegen haar kinderen dat het vroeger anders was, dat we veel hebben geleerd en zien en ervaren dat een diverse, kleurrijke samenleving verrijkt.
